Kinderopvang deel 2

Mijn blogje van gisteren over kinderopvang deed nogal wat stof opwaaien. Misschien ben ik niet helemaal duidelijk geweest, ik heb niks tegen moeders die wel werken, ik heb er immers zelf ook over getwijfeld, maar uiteindelijk gekozen thuis te blijven. Iedereen met kinderen moet vooral zelf weten of hij blijft werken of niet en het is mooi als je een keuze hebt. Ik probeerde te beschrijven hoe wij tot die keuze zijn gekomen en nam wat uitspraken uit de uitzending van van "debat op 2" mee die me opvielen. Die uitzending zette mij ook aan tot het schrijven van het blogje. Het is fijn dat bij ons de financiën gelukkig geen rol hoefde te spelen in onze keuze, omdat we al langer wisten dat als er kinderen zouden komen ik minder zou willen werken en onze leefstijl hierop ruim van te voren hebben aangepast. Manlief verdient niet abnormaal veel, maar op zijn salaris kunnen we goed rondkomen als we geen gekke dingen doen.

Er zijn ook nogal wat reacties gekomen op dat ik financieel afhankelijk ben van mijn man, want wat als we uit elkaar zouden gaan, want 1 op de 3 stellen gaat uit elkaar. Dit percentage zegt mij niks. De kans dat wij een kindje zouden krijgen met een hartafwijking was 0,5% en dat ik het HELLP syndroom zou krijgen 0,3% en wat zou de kans op een combinatie van deze twee zijn? En toch zijn beide dingen ons afgelopen jaar overkomen. Zo kan je wel met alles rekening gaan houden..... Dat we er in deze moeilijke periode voor elkaar waren en elkaar aanvulden, zegt mij genoeg over hoe sterk onze relatie is. En o'ja wist je dat het percentage echtscheidingen onder ouders die een te vroeggeboren kind hebben veel hoger ligt? Nu moet ik me dus echt zorgen gaan maken.

Altijd wist ik al dat ik moeder wilde worden en daarom heb ik ook bepaalde keuzes in mijn leven gemaakt. Mijn eerste vraag aan manlief toen het wat serieuzer werd was ook of hij wel kinderen wilde. En natuurlijk wist ik ook niet van te voren of het zou lukken om zwanger te worden, eigenlijk was dat mijn grootste angst. Toen ik zo snel zwanger was kon ik het dan ook niet geloven en was ik vaak bang dat er iets mis zou zijn/gaan.

Mijn keus om bij zoontje te blijven en te stoppen met werken heb ik ook voor een groot deel gemaakt op gevoel. Ik heb de zorg voor hem heel lang en vaak ongewild uit handen moeten geven. De eerste 13 weken lag hij in het ziekenhuis en daarna nog verschillende keren 2-3 weken gedurende zijn eerste levensjaar. Vaak heb ik hem aangetroffen in zijn eigen kotst, lag hij al een tijdje in zijn vuile luier of was er geen tijd om hem even iets meer te geven dan alleen even snel een  flesje proberen. Gelukkig was er pedagogisch medewerker die soms echt tijd voor hem had. Niet dat het slechte verpleging was, maar er was gewoon niet meer tijd door bezuinigingen. Ik kon er helaas niet 24 uur per dag zijn voor hem, heb me daar vaak schuldig over gevoeld, maar misschien nog wel meer verdrietig.

Ik vind niet dat ik mezelf hoef te verdedigen voor mijn keuze, want ik sta er helemaal achter. Maar ik zou het jammer vinden als mensen door mijn vorige blogje denken dat ik iets tegen werkende moeders heb, want dat is beslist niet zo. Ik heb het blogje van gisteren nog eens nagelezen en kan niks vinden wat hier op duid. Het enige wat ik scheef dat misschien verkeerd opgevat kan worden is dat iemand in de uitzending zei: "kinderen van de kinderopvang zijn goed voorbereid op het leven", ik heb hier zo mijn vraagtekens bij. Die vraagtekens heb ik omdat ik mij afvraag of kinderen met een moeder thuis dat niet hebben. Niet omdat ik denk dat kinderopvang niet goed zou zijn voor een kind.

Gelukkig waren er ook positieve reacties gisteren en de mooiste reactie wil ik graag nog een keer herhalen van "meer door minder"
Kiezen voor "Thuismanager"" prima!! doen.
Kiezen voor "Werken" blijven prima!! doen.Niet kunnen kiezen om Thuismanager te worden terwijl men dit wel wil "balen"