Vandaag is het World Prematurity Day een dag waar ik vorig jaar nog nooit van gehoord had, een dag waar ik dit jaar wel bij stilsta en waar herinneringen boven komen.
Vorig jaar om deze tijd was ik nog "onbezorgd zwanger" niet wetende dat ik 10 dagen later in het ziekenhuis zou liggen en 22 dagen mijn kindje voor het eerst zou zien. 2 maanden te vroeg geboren, niet op 19 februari 2012 maar op 19 december 2011.
1 op de 10 kinderen wordt te vroeg geboren (bij minder dan 37 weken zwangerschap). Veel mensen denken dat ze alleen nog even hoeven na te rijpen in de couveuse, maar er komt veel meer bij kijken. Ik was me daar ook niet van bewust, ook niet tijdens mijn zwangerschap. Ik wilde het misschien ook niet weten.
Nu weet ik:
- Het is verschrikkelijk om je kind te zien liggen aan allemaal slangetjes en draadjes.
- Je kunt hem nauwelijks aanraken en mag hem maar een uurtje per dag mag vasthouden, wat ondragelijk is.
- Zijn huidje was nog zo dun, er zat een vachtje op en ik zag de adertjes lopen, een naar gezicht
- Hij kreeg sondevoeding, want was nog niet in staat zelf te drinken, een slangetje in zijn mond, later door zijn neus
- Hij kreeg ademondersteuning, omdat zijn longetjes nog niet genoeg gerijpt waren, daardoor was er nauwelijks iets van zijn gezicht te zien.
- Ik voelde me zo onzeker als ik hem moest verschonen of temperaturen. Bang om hem pijn te doen.
- Regelmatig prikjes, vervelende onderzoeken en blootgesteld worden aan allerlei prikkels
- Na 3 dagen mocht ik onze kleine man van slechts 1240 gram vasthouden, dat was een onbeschrijfelijk gevoel. Iet waar ik die 3 dagen elke seconde naar had verlangd.
- Dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn
Onze zoon heeft 2 weken in de couveuse gelegen op de Intensive Care Neonatologie, daarna een week in een warmte bedje en vervolgens nog 10 weken op de High Care, voor we hem met 2,4 kilo mee naar huis mochten nemen. Nog steeds met sondevoeding helaas.
 |
| 2 uur oud |
 |
| Onder de lamp met zonnebril |
 | ||
De eerste dag thuis
|
Wat akelig om zo'n klein hulpeloos kindje te zien met al die slangetjes! Maar hij komt er zeker wel, wat een mooie vent is het zeg, daar kun je trots op zijn!
BeantwoordenVerwijderenIk was trouwens 22 feb. Uitgerekend, grappig zeg! Ons zoontje is uiteindelijk met wat hulp op 28 feb. Geboren.
Als je dit niet zelf of in je nabije omgeving meemaakt,weet je de omvang van deze zorgen niet. Door jouw verhaal komt wat begrip.
BeantwoordenVerwijderenKlopt helemaal. Daarom is het goed dat iedereen er af en toe wel bij stilstaat.
VerwijderenWat een leuk kindje!
BeantwoordenVerwijderenAl zoveel meegemaakt in zijn eerste 11 maanden maar wat een heerlijk ventje om te zien, mag je trots op zijn!
BeantwoordenVerwijderenWat een schatje is hij geworden.
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad moeilijk te bevatten, zoiets.
moet iedere keer als je iets over je manneke schrijft even huilen, maar dat zal vast overgaan als ik van de zwangerschapshormonen af ben. Hij is prachtig!
BeantwoordenVerwijderenOok ik moet iedere keer huilen als ik er over schrijf en terugdenk aan die periode.
VerwijderenWat een afschuwelijk tijd moet het voor jullie geweest zijn. Maar kijk nu toch eens naar die glinsterende, levenslustige oogjes. Wat een mooi joch!
BeantwoordenVerwijderenOch dat je hem dan niet kon vasthouden en voeden, dat lijkt me zo erg :( En om hem zo te zien aan al die apparaten terwijl ie lekker nog twee maanden in een warme buik hoorde te zitten. Zo fijn voor jullie dat alles nu lekker gaat!
BeantwoordenVerwijderenJa dat vond ik ook zo erg dat ik mijn ventje niet lekker kon vasthouden en knuffelen. Maar ik heb er altijd in geloofd dat die dag er een keer zou komen.
VerwijderenHet voelde ook steeds zo raar dat hij daar in de couveuse lag, terwijl hij nog in mijn buik hoorde te zitten. Maar heb ook wel eens reacties gehad als, "oh wees blij, die laatste 2 maanden zwangerschap zijn het ergste". En "wat leuk dat je je kindje al zo vroeg kon zien". Nou ja echt goed zien kon ik hem niet eens in het begin en ik denk dat de maanden in het ziekenhuis veel zwaarder waren dan 2 maanden zwanger zijn. En op het moment dat ik was uitgerekend lag hij nog steeds in het ziekenhuis.