Ons kerstkindje....

Ik ben vandaag zo gelukkig, gewoon omdat we 2e kerstdag met z'n drieën kunnen zijn. Vorig jaar verlieten we zoontje op 2e kerstdag 's avonds in het ziekenhuis om even naar huis te gaan, zo'n 100km. We logeerden in het Ronald mcDonald naast het ziekenhuis, maar wilden toch even naar huis om wat spullen te halen. We waren 19e dec halsoverkop s middags van het ene academisch ziekenhuis in Nijmegen overgeplaatst naar het andere in Rotterdam, omdat er (daar waar ik al 2 weken lag) geen plaats was voor zoontje op de NICU. Ik had dus wel wat spullen bij me, maar manlief had helemaal niks. Die heeft 20dec snel wat ondergoed, t-shirt en toiletartikelen gekocht, maar extra kleding was toch ook wel handig. Op 24 dec, de dag dat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis, haalde manlief voor mij nog snel een kolfapparaat, paracetamol, medicijnen en wat te eten en drinken. Hij liep als een gestreste kerstkalkoen door het centrum van Rotterdam om mij in alles te voorzien, voordat alles met de kerst dicht zou zijn.

De eerste keer dat ik hem mocht vasthouden

Vorig jaar voelde het zo rot om zoontje achter te laten. Na 7 maanden in mijn buik en een weekje vlakbij hem in het ziekenhuis, zat er ineens 100km afstand tussen ons. Hij was stabiel en daarom durfden we even weg te gaan. 's avonds reden we mee met onze zwager, die was op kerstbezoek bij zijn familie in Rotterdam geweest. Hij zette ons af in Nijmegen, daar stond onze auto nog altijd bij het ziekenhuis, we waren met de ziekenwagen een week daarvoor vertrokken. Daarna reden we naar huis en toen ik daar aankwam barstte ik in tranen uit.

Onze kat zat voor het raam te wachten, ik had hem bijna 4 weken niet gezien en hij was toen we werden overgeplaatst naar Rotterdam door mijn zus opgehaald om bij haar te logeren. Mijn vader had hem weer even voor een nachtje naar ons gebracht, zodat ik me niet zo alleen zou voelen. Het voelde fijn hem weer te zien. 4 weken daarvoor was de ambulance nog even langs ons huis gereden, toen ik werd overgeplaatst van Arnhem naar Nijmegen, zodat ik afscheid kon nemen. Ze kwamen toch praktisch langs ons huis, maar ik had niet verwacht dat de ambulanciers echt op mijn verzoekje zouden ingaan om even te stoppen. Wat een lieve mensen.

Maar toen ik binnen kwam, kwam de grootste klap. De lege box in de woonkamer en vervolgens zijn lege kamertje. Alles stond er wiegje, kast, commode, knuffels en natuurlijk de kleertjes maat 50 die in de kast hingen, waarvan ik me afvroeg of hij die ooit zou kunnen dragen. Nu waren die nog veel te groot voor hem. Ik pakte met betraande ogen wat hydrofiele luiers, dekens en spuugdoekjes in. Met de doeken konden ze zijn couveuse bedje opmaken, zodat het toch een beetje eigen was. En de spuugdoekjes droeg ik de hele dag op mijn borst om 's avonds als geurdoekje in zijn couveuse te leggen. En daarna was het nog even kolven en naar bed.

De volgende ochtend hebben we gelijk gebeld naar de NICU of alles goed was. Gelukkig was dat zo. Manlief pakte de auto snel in, ik kolfde nog een keer en we deden nog even boodschappen. Je moet toch ook voor jezelf blijven zorgen. Daarna begon de rit terug naar Rotterdam. Ik heb zelfs nog in de auto gekolfd, omdat anders mijn kolfschema door de war zou lopen. De rit kon me niet snel genoeg gaan, ik wilde zo graag weer bij zoontje zijn.

Zo hulpeloos en klein

En nu denk ik weer aan hoe ik me toen voelde. Alles voelde zo dubbel. Aan de ene kant voelde het alsof mijn leven voorbij was, zou ik ooit nog gelukkig kunnen zijn? Dit deed zo veel pijn, wanneer was deze nachtmerrie afgelopen? Aan de andere kant wilde ik van elk moment genieten, positief blijven voor zoontje, vertellen hoeveel ik van hem hou en vertellen dat hij mooi is en al mijn liefde geven. Misschien zou zijn leventje maar kort duren en dan wilde ik er toch op terugkijken als een mooie tijd. Iets wat de gelukkigste weken van je leven moeten zijn, voelden voor mij meer als 1 grote nachtmerrie. Was ik wel een goede moeder als ik nog geen echte binding voelde? Zou hij voelen dat ik wel probeerde al mijn liefde te geven, maar ook bang was dat het verdriet, als het mis zou gaan, nog groter zou zijn? En de kans dat het allemaal goed zou komen, was zo klein. Was het wel fijn voor hem als ik hem vasthield? Er gingen dan allemaal alarmbellen af, maar daar moest ik me niks van aantrekken zei de verpleging, zij hielden het goed in de gaten. Wat betekenden die alarmbellen? En waarom kon ik niet ongestoord van hem genieten, gewoon met zijn drieën zonder andere mensen in de buurt?

2 weekjes oud en voor het eerst kleertjes aan, maat 40

Het moment dat we voor het eerst echt met z'n drieën waren was zo'n 2 maanden later. We mochten oefenen om alleen met zoontje te zijn, voor hij mee naar huis mocht. We gingen naar de snoezelkamer, een kamer met een waterbed en allemaal lichtjes en ontspannende muziek. Daar lagen we met z'n drieën, wat een heerlijk gevoel was dat. Hier had ik 2 maanden naar uitgekeken en de tranen rolden over mijn wangen van geluk.

Nu rollen die tranen weer als ik dit schrijf. Tranen van geluk, omdat alles zo goed is afgelopen en we hier nu zijn met z'n drieën. Dit hoop ik nooit meer mee te maken en mijn gedachten zijn vandaag dan ook een beetje bij alle ouders die nu in het ziekenhuis zitten bij hun kindjes. Vorige week zijn we (op z'n verjaardag) nog in het ziekenhuis geweest voor controle. Alles was goed met z'n hartje en we hoeven pas over 9 maanden terug te komen. We gingen toen nog even langs met een traktatie op de afdelingen waar hij heeft gelegen. Het was fijn om de verpleging weer even te spreken, maar er kwamen ook veel herinneringen boven. Ik hoop dat 2013 ons jaar gaat worden van veel genieten en samenzijn.

Een jaar later