zondag 22 december 2013

Waar het echt om gaat tijdens de kerstdagen!

Waar het echt om gaat tijdens de kerstdagen hebben we in 2011 maar al te goed ervaren. Op zaterdag 24 december 2011 werd ik ontslagen uit het ziekenhuis in Rotterdam. Ons zoontje lag daar nog als een klein hulpeloos vogeltje op de NICU in de couveuse en vocht voor zijn leven.

Manlief logeerde al enige dagen in het Ronald mcDonald in Rotterdam, want voor de geboorte werden we overgeplaatst naar dit ziekenhuis ruim 100km van ons eigen huis vandaan. Zo kon hij toch dicht bij ons zijn, wat was dat ontzettend fijn. 6 dagen na de geboorte werd ik ontslagen en trok ik bij manlief in in het Ronald mcDonaldhuis. Ik zag voor het eerst met eigen ogen waar hij de afgelopen dagen had geslapen en geleefd als hij niet bij ons was. Hij leefde op broodjes kroket uit de kantine en had wat kleding bij de wibra gescoord in de voor hem grote onbekende stad Rotterdam. En het was hem zelfs gelukt geboorteaangifte te doen door met een taxi richting Crooswijk te gaan, omdat in het gemeentehuis op loopafstand het niet mogelijk was om aangifte binnen 3 dagen te doen?!

Daar sta je dan ineens op je slippers buiten na 2,5 week ziekenhuis op de dag van kerstavond. Het was slechts 200 meter lopen vanaf het ziekenhuis naar het RMD, maar een bizar tafereel van mensen die alleen bezig waren met de laatste kerstinkopen trok aan mij voorbij. Manlief positioneerde mij op een stoel in onze hotelkamer en ging zelf op pad voor de laatste inkopen. Nee, geen kerstinkopen, maar de inkopen om de komende dagen te overleven. Want ik wilde niet overleven op broodjes kroket, wilde gezond eten, had een kolfapparaat nodig, paracetamol en nog wat andere dingen.

We waren totaal niet met kerst bezig zoals je je kan voorstellen, maar voelde ons wel een soort van Jozef en Maria opzoek naar een herberg om te overnachten en er met de weinig middelen die we bij ons hadden het zo aangenaam mogelijk te maken.

Totaal verrast waren we dan ook dat de vrijwilligers van het Ronald mcDonaldhuis in Rotterdam een kerstlunch hadden georganiseerd op eerste kerstdag. Een hele bizarre situatie, daar zaten we dan met allemaal gelijkgestemde onbekende ouders, waarvan de spanning en het verdriet op de gezichten was te lezen, maar niemand die het er over had. Iedereen die probeerde er het beste van te maken, toch wat te eten en blij was met de gedachte dicht bij hun zieke kindje te kunnen zijn. Wij hadden dan nog het "geluk" dat we verder geen kinderen hadden, maar je kan je voorstellen hoe het moet zijn voor gezinnen die ook andere kinderen bij zich hadden en zich vast iets anders van de kerstvakantie hadden voorgesteld.

Op die dag realiseerde ik me waar het echt om gaat met de feestdagen. Al zat ik in mijn joggingpak en ongekamde haren met kerst bij de couveuse van ons zoontje, het maakte niet uit, we waren bij hem dat was het enige dat telde. Ik wenste geen pakjes onder de boom, maar wenste dat we zoontje ooit mee naar huis mochten nemen en dan niet tussen 6 plankjes. Ik genoot van het uurtje buidelen en dacht aan alle mensen die nu verplicht bij hun schoonouders zaten, opgedirkt in te strakke jurkjes met glitter en glamour en gemaakte gezelligheid. Dat was de dag dat ik besefte dat het kerstfeest maar om één ding gaat en dat is samenzijn omdat je van elkaar houdt!

Op 2e kerstdag gingen we 's avonds even naar huis om spullen te halen. Daar lag een berg kaartjes met kerstgroeten, lief bedoeld maar wat moest ik er op dat moment mee?! Wat nou "fijne kerstdagen, dachten deze mensen nu echt dat het fijn was?" Daarna besloot ik nooit meer kerstkaartjes te sturen. Ik zie er tegenop om de kaarten te sturen, alleen onze namen op een kaart vind ik niet persoonlijk genoeg en iedereen verplicht een persoonlijke kaart sturen kostte mij veel energie. Dan stuur ik liever door het jaar heen mensen een leuk persoonlijk kaartje op een moment dat ik even aan ze denk of als ze het extra nodig hebben om te laten weten dat ik van ze hou!

Sinds dat jaar gaat er met kerst een mooi bedrag richting het Ronald mcDonaldhuis, want ik wens alle ouders de mogelijkheid toe om dichtbij hun ernstig zieke kind te verblijven. Want bij elkaar zijn omdat je van elkaar houdt is waar het echt om gaat!

9 opmerkingen:

  1. Ontroerend mooi! Ik wens jullie een prachtige kerst toe!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Omstandigheden maakten je al vroeg wijs. Fijn,dat het nu zo goed gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een onroerend verhaal! Als alles goed gaat met de geboorte van je kindje, realiseer je je eigenlijk niet dat het ook anders kan zijn, eigenlijk best wel erg! Ik ga eens kijken of wij iets kunnen betekenen voor het Ronald mcdonaldhuis, wat fijn dat dit bestaat!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi verhaal. Achteraf dan. Op een vreemde manier. Maar wat fijn dat ie er is en dat jullie weer samen kerst vieren.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo herkenbaar, ook wij hebben in het ronald mc donaldshuis gezeten, heel dankbaar om daar te mogen zijn. En inderdaad waar draait het met kerst om...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik lees dit met tranen omdat ik ook heel ziek was als baby maar mijn ouders kilometers moesten rijden om bij mij te zijn. Er waren toen nog geen Ronald mc Donaldhuizen. Als het mis ging en ze werden gebeld, dan moesten ze eerst van kilometers ver weg komen. Soms moest mijn vader eerst van zijn werk komen, het duurde soms uren voor ze er konden zijn.

    Ook al ben je er liever niet, het is zo goed dat de Ronald mc Donaldhuizen er nu zijn. Door jouw verhaal ga ik kijken of ik wat voor deze stichting kan doen en ben zo bij voor jullie dat je nu lekker de Kerst samen mogen vieren.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Klopt helemaal en wat fijn dat jullie met deze kerst samen zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. oeps dat is heftig om dit te lezen,ik heb 8 prachtige gezonde kinderen,ze zijn allemaal gezond ter wereld gekomen,ik weet totaal niet waar jij het nu over hebt,ik kan gelukkig niet je ervaring delen,maar wat lijkt mij dat erg dat je dat zo mee moet maken,maar wat fijn dat je dan zo dichtbij je kindje kan blijven dat is natuurlijk super.

    ik hoop dat je nu een hele fijnne kerst mag hebben,geniet samen
    liefs yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een mooi verhaal. Het doet me inderdaad een beetje aan Jozef en Maria denken. En wat fijn dat er op zulke momenten helpende handen zijn!

    BeantwoordenVerwijderen