We zijn weer thuis!

Hoera! We zijn weer thuis. Het is allemaal nog heel onwerkelijk. Maanden zit je tegen een zware spannende operatie openhartoperatie aan te hikken en dan ineens is het in 1 week allemaal voorbij.
We moeten de komende 5 weken nog wel wat rustig aan doen, dus niet bij zieke kindjes in de buurt komen en op drukke verjaardagen gaan zitten. Maar daarna is ons leven toch eigenlijk weer zo goed als normaal. Ben ook zo blij dat we straks zijn 1e verjaardag normaal kunnen vieren.
Zoontje heeft nog wel steeds sondevoeding, gelukkig konden we dat al zelf geven, dus mochten we eerder naar huis. Maar hij drinkt zijn fles al voor de helft zelf en de groente- en fruithapjes gaan ook met de dag beter. Ik denk dat hij over een paar weken - maanden wel van die sonde verlost is.
En daarnaast hebben we nu een heel ander kind, veel vrolijker en meer ontspannen. Je merkt wel dat hij nog pijn heeft als hij bijvoorbeeld hoest en natuurlijk is hij nu net verkouden door zijn lagere weerstand en heeft nu ineens wat moeite met doorslapen. Maar verder is het echt een geweldige stoere bink!
Zelf durven we ook weer naar de toekomst te kijken en komt ook steeds de vraag boven of ik nog ga werken of niet. Ik vind dat heel moeilijk. Ik het de afgelopen 9 maanden eerst nog zwangerschapsverlof gehad met aansluitend ziektewet. Ik wil eerst een tijdje genieten van zoontje, eens lekker ontspannen kunnen wandelen met de kinderwagen en lekker met hem spelen. Dus heb ik gevraagd of ik nog wat bedenktijd kan krijgen. Ik vind zelf niet dat ik nog veel langer in de ziektewet thuishoor, omdat ik veel beter in mijn vel zit. Ik heb nog wel wat tijd nodig om de afgelopen maanden te verwerken, maar zou best weer rustig aan aan de slag kunnen gaan.
Ik heb mijn werkgever gevraagd of ik tot eind dit jaar nog thuis kan blijven door al mijn vakantiedagen in te zetten (had dit jaar nog niks gebruikt) en daarnaast ouderschapsverlof op te nemen. Dan heb ik 3 maanden de tijd om te kijken hoe het gaat thuis. Als zoontje in die tijd van de sonde afraakt is oppas vinden sowieso een stuk makkelijker.
De enige reden dat ik weer zou willen werken is dat ik de sociale contacten mis en wat extra inkomsten toch wel fijn zijn. We kunnen het op salaris van manlief redden, maar er blijft dan weinig over voor extra's, daar zouden we dan vooral ons spaargeld voor moeten aanspreken. Maar ik denk dat het werk wat ik deed niet meer echt bij me past. Ik zat in de detachering, dus heb altijd een enkele reisafstand gehad van meer dan 1 uur. En parttime werken is ook niet mogelijk. Ik kan niet minder werken dan 4 dagen in de week. Ik zou wel mijn ouderschapsverlof kunnen gebruiken om minder te werken, maar dat is dan ook tijdelijk. En ik zou wel weer een auto moeten aanschaffen (of leasen) en (betaalde) oppas regelen. En ik werkte in een behoorlijk commerciële omgeving, iets wat mij steeds minder aansprak en nu helemaal.
Misschien dat een andere baan beter bij mij past. Iets dichterbij huis en mogelijkheid tot 2-3 dagen werken. Maar daar ga ik de komende tijd dus over nadenken en misschien ook wel wat solliciteren. Ik vind het eigenlijk toch wel heel eng om mijn baan op te zeggen, hoewel ik weet dat het kan en waarschijnlijk de beste oplossing is.
De muren kwamen de afgelopen maanden wel op me af zo thuis, maar ik zat natuurlijk ook niet in een normale situatie. Ik kon bijna niet met zoontje de deur uit. Nu is dat anders, dus tijd om te ontdekken of thuismoeder iets voor me is.