Accepteren dat het zo is

De afgelopen 3 weken waren erg moeilijk. Ik had het moeilijk met de situatie rondom zoontje, ik zat er helemaal doorheen. Bij de laatste controle eind juli in het ziekenhuis werd zoontje weer opgenomen voor enkele onderzoeken maar ook om mij (ons) wat rust te gunnen. Ik kon niet meer genieten van zoontje, was zo gespannen en moe. De eerste 3 dagen waren heel moeilijk. Ik was zo moe, verdrietig en kon geen hap door mijn keel krijgen. Ik was letterlijk ziek van de spanningen en heb veel in bed gelegen.

Ik nam wat afstand van de situatie en zoontje. Was niet meer 24 uur per dag in het ziekenhuis (wat ik vorige opnames wel probeerde) en nam wat tijd voor mezelf. Ik probeerde te ontspannen en te praten met lieve mensen in mijn omgeving en ging naar gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige en maatschappelijk werk.

Langzaam aan kreeg ik weer energie, wilde er weer voor gaan en werd ik weer positief. Ik ging weer vaker bij zoontje langs in het ziekenhuis en bleef ook iets langer. Maar niet meer 24 uur per dag, want dan kom ik weer in dezelfde situatie. Ik kon weer genieten van het samenzijn en verlangde naar zijn thuiskomst.

Na 2 belangrijke onderzoeken, aanpassing van zijn voeding (krachtvoer om beter te groeien) en nog een test van zijn ontlasting op infectie (die gelukkig negatief was), mocht zoontje na 2,5 week weer naar huis. Ik straalde voelde me weer opgeladen en besloot dat het nu tijd is geworden om te gaan GENIETEN. Tja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

De afgelopen weken hebben me doen realiseren dat we sinds de geboorte van zoontje eind december, in ons eigen wereldje leven. Man is weer aan het werk en heeft veel sociale contacten, ik zit veel thuis met zoontje. In het begin leefden we letterlijk in onze eigen wereld in het ziekenhuis de eerst 2,5 maand. Bezoek was ook te vermoeiend voor ons. Daarna thuis was het advies rustig aan te doen; niet te veel bezoek, geen drukke verjaardagen, niet te veel bij andere kinderen. Veel uitnodigingen sloegen we dan ook af. Af en toe kwam er kraambezoek, maar vaak moesten we ook afspraken afzeggen, omdat zoontje weer was opgenomen.

Oppas hadden we niet voor zoontje. Hij krijgt sondevoeding en dat maakt het lastig om oppas te vinden. Ook voelde we ons in het begin niet prettig bij oppas. We moesten eerst zelf vertrouwen krijgen in hem. Dus als we toch eens het huis uit wilden namen we zoontje mee. Vaak eindigde dat in een drama, een alleen maar huilend kind, zodat we nog niet konden genieten. Ik ging op het laatst bijna niet meer met de kinderwagen de deur uit, omdat ik er toch niet meer van kon genieten.

Onze enige uitjes waren bijna alleen nog de afspraken die met de gezondheid van zoontje te maken hebben (1 of meerdere per week): poli-controle (2-wekelijks), fysiotherapie, wijkverpleging (inbrengen nieuwe sonde), diëtist, algemeen kinderarts, follow-up controle prematuur, cb voor inentingen etc. En dan nog diverse opnames de afgelopen 4 maanden. Alles bij elkaar opgeteld is hij sinds zijn geboorte 4 maanden thuis geweest en 4 maanden ziekenhuis. En elke afspraak en opname kost ons heel veel energie.

We gingen beseffen dat we dit niet lang meer gingen volhouden. Maandagavond werd mijn avond, zodat ik even kon ontspannen en ging zwemmen met een vriendin. Ik zocht psychologische hulp om van mij af te kunnen praten. Maar we realiseerden ons dit te laat. Een opname eind juni resulteerde in veel miscommunicatie tussen de ziekenhuizen. We belandden in een achtbaan van emoties en kregen veel te verwerken. Dat bleek bij ons allebei uiteindelijk de druppel te zijn. En ik stortte letterlijk in.

De laatste opname heeft ons doen inzien dat we het niet alleen kunnen. We krijgen nu kinderthuiszorg 10-12 uur per week. We zoeken hulp in onze omgeving. Lieve vrienden en familie hebben hulp aangeboden, NU gaan we er ook gebruik van maken. We gaan opzoek naar oppas zodat we ook weer eens samen weg kunnen. Ik ga mijn medisch dossier doornemen met de medisch maatschappelijk werkster, omdat ik een groot stuk mis van de periode dat ik in het ziekenhuis lag. Binnenkort de uitslag van het Prius onderzoek, wat een percentage geeft van kans op HELLP bij een 2e zwangerschap. Ik ben zo bang voor de uitslag, ik zou misschien ooit nog een kindje willen.

Ook hebben de onderzoeken van de laatste opname veel duidelijkheid gegeven over het hartje van ons zoontje. We hebben nog een lange weg te gaan. Dit traject van opnames, operaties en sondevoeding gaat geen maanden meer duren, maar eerder jaren.

We moeten door met ons leven. We moeten accepteren dat het zo is en vooral er het BESTE van maken. We gaan er weer voor. Ik probeer te ontspannen, me niet zo druk te maken bij alles wat er gebeurd. Rustig blijven als hij voor de 3e keer op een dag zijn halve voeding eruit gooit. Ik ga proberen dingen uit handen te geven. Ik ga proberen te genieten. Wij moeten gelukkig worden met ons gezinnetje en ik wil niet dat ons leven nu stilstaat en over een jaar of 4 pas gaan genieten.

Ik ga proberen te accepteren hoe mijn zwangerschap en bevallig is verlopen. Ik ga proberen me niks meer aan te trekken van wat voorbijgangers zeggen of vragen over zijn sonde of als hij huilt. Ik ga proberen me assertiever op te stellen.

Gisteren voor het eens weer met zoontje iets ondernomen. We zijn naar een boerenmarktje geweest. Hij lag lekker om zich heen te kijken in de maxi cosi en was zo lief. En viel uiteindelijk zonder huilen in slaap. Wat heerlijk..... voorlopig gaan we maar even met de maxi cosi op stap, dat lijkt beter te gaan dan de kinderwagen.    Hij past nog niet in de buggy-inzet en kan nog niet zitten. Maar hij is wel al zo nieuwsgierig en wil om zich heen kijken. Dus dan maar even zo. We gaan voorlopig toch nog geen uren wandelen. Maar we hebben wel kunnen genieten van dit uitstapje. Het is een begin.....