maandag 20 juni 2016

Je toekomst plannen

Ik ben iemand van plannen, lijstjes en toekomst ideeën. Alex zegt altijd: "neem het leven zoals het komt en plan niet te veel". Hij vindt bijvoorbeeld dat als we op vakantie zijn, ik meer moet genieten van het moment en niet al weer plannen moet maken voor de volgende vakantie.

Door vooruit kijken naar de toekomst hebben we wel veel dromen kunnen waarmaken. We hebben mooie verre reizen gemaakt, voordat Dirk werd geboren. We hebben een niet te duur huis gekocht, waardoor ik thuis kon blijven zodra Dirk was geboren en we sparen nu en lossen de hypotheek extra af, met het oog opdat Alex evt. eerder kan stoppen of minder kan gaan werken.

Maar niet alles is te plannen en soms lopen dingen totaal anders als dat je van te voren dacht. Ik wilde moeder worden vóór mijn dertigste, doordat Dirk 2 maanden eerder kwam, is het mij op 1,5 maand na gelukt. Ik wou altijd twee kinderen met niet al te veel tijd er tussen, zo'n 2-3 jaar leek mij ideaal. Maar dat laatste gaat mij echt niet meer lukken. Dirk is nu 4,5 jaar en door zijn moeilijke start en mijn gecompliceerde zwangerschap, hebben we een tweede zwangerschap voor ons uitgeschoven.

Ik heb lang getwijfeld of ik onderstaande moet schrijven of niet. Maar omdat het mij de afgelopen tijd zoveel bezig heeft gehouden en dingen opschrijven mij ook altijd weer nieuwe inzichten geeft, er toch voor gekozen er een blogje aan te wijden.

Een jaar geleden begon onze kinderwens weer te leven. Dirk was toen 3,5 jaar en zou bijna naar de basisschool gaan. Ik kreeg steeds meer vragen wat ik zou gaan doen, zodra Dirk naar school zou gaan. Blijkbaar moet je dan iets en wordt er iets van je verwacht. Ik gaf altijd als antwoord dat ik het nog niet wist en even wilde afwachten hoe alles zou lopen op school. Dat is niet helemaal onwaar, maar ondertussen waren we al bezig om te proberen zwanger te worden. Bij Dirk was ik binnen 1 maand zwanger, dus ergens ging ik er van uit dat het ook nu wel weer snel raak zou zijn. Niet dus....

We zijn nu ruim een jaar onderweg en helaas ben ik nog niet zwanger. De eerste maanden was ik er niet zo mee bezig, maar toen het na een half jaar (nog) niet raak was, begon ik mij ergens wel af te vragen of het ooit nog zou lukken. Ik ben inmiddels bijna 35, nog niet te oud, maar het voelt alsof die klok heel hard tikt.

Het liefst zou ik nu in een glazen bol willen kijken om te zien hoe onze toekomst eruit ziet. Komt er nog een kindje bij of niet. Het geeft mij onrust om niet te weten hoe ons leven er de komende jaren uit gaat zien. Want als er geen kindje meer bij komt, zou ik denk ik andere keuzes maken, al weet ik nu nog niet wat.

Het zou mij rust geven om te accepteren dat het bij 1 kindje blijft. Ik ben heel erg blij met Dirk en ben mij er zeer van bewust dat hij er ook niet had kunnen zijn. Toch gun ik hem een broertje of zusje en heb ik in mijn hoofd altijd 2 kindjes gehad. Ons gezin voelt nu niet echt compleet. De keus om te stoppen met zwanger proberen te worden, kan en wil ik nu nog niet maken. Dus moet ik leren leven met de onrust.

Op dit moment probeer ik alles los te laten, te zien wat het leven ons brengt. En dat is voor mij helemaal niet makkelijk. Ik ben niet obsessief bezig met zwanger worden, gelukkig niet. Maar nu voelt het een beetje alsof mijn leven even stilstaat, ik zit te wachten op iets wat misschien wel niet komt.

Maar doelloos wachten wil ik ook niet. Ik wil niet over 5 jaar spijt hebben dat ik jaren ben bezig geweest met iets wat niet ging komen. Het is dus tijd om iets te gaan doen.Wat ik precies wil gaan doen, weet ik nog niet. Het hoeft naar mijn idee niet persé werken te zijn. Maar er borrelt wel iets van dat ik meer om handen wil hebben. De komende tijd wil ik voor mezelf duidelijk krijgen wat ik wel wil. Hoe ik die duidelijkheid ga krijgen, weet ik ook nog niet. Maar ergens voel ik dat er binnenkort stukjes op hun plek gaan vallen.

Hebben jullie wel eens op een punt in je leven gestaan dat je het even allemaal niet meer zo goed wist?

31 opmerkingen:

  1. Ja hier ook op zo'n punt gestaan. Misschien inmiddels al twee keer. Na onze eerste was ik onverwacht zwanger na 5 maanden. Ik schrok maar daarna waren we blij. Heel blij. Maar toch voelde het anders zwanger dan bij de eerste. En op een gegeven moment zaten we in het vliegtuig en zei ik tegen mijn man. Het is mis. Het kindje leeft niet meer. Hij geloofde mij niet. Twee weken op vakantie en eigenlijk geen klachten en alles groeide door. Tot bij de verloskundige het hartje idd niet meer klopte met 9 weken was het mis gegaan en ik was inmiddels 11 weken. Mijn gevoel was goed geweest. De drang om toch weer snel een kindje te krijgen was groot maar het lukte niet. Na een half jaar kreeg in onderzoeken omdat er mogelijk wat mis was gegaan met de curettages. Twee ingrepen binnen een week. Maar gelukkig was dat niet het geval maar het kindje kwam niet. Tot ik op een punt kwam. Ik wilde rust en vond dat ik er afstand van moest nemen. Ik ben spullen gaan verkopen en het was goed. Wij hebben een gezond kind en klaar. Het was On apart gevoel. Ik wilde weer leven en ging door. Ik ging volop sporten en sprak weer geregeld af met vrienden. Hoe cliché twee maanden later was ik toch zwanger. Mensen kunnen zeggen joh je moet er niet zo mee bezig zijn het komt wel goed. Maar als je zelf niet op dat punt bent kan je dat niet.

    Nu is mijn jongste bijna 4 en in maart ging mijn knop weer om. Ik zorgde voor iedereen behalve voor mezelf. Ik had inmiddels al twee longontstekingen gehad en ik zou met mijn oudste wel eff een km gaan hardlopen voor een medaille. Nou ik dacht dat ik dood ging. Ik had namelijk gezegd we houden jouw snelheid wel aan. Pfff ik kon het niet bijhouden. Ik wist op dat moment oke. Zorgen voor mezelf op nummer 1. En ik ben daarmee aan de slag gegaan. Ik voel mij nu zoveel beter. Ik zeg vaker nee en neem mijn rust. Goede voeding is een must en geen liter cola meer op een dag.

    Ik hoop dat je snel weer jou juiste pad weet te bewandelen. Luister in ieder geval goed naar jezelf en laat je niks wijsmaken. Je komt er wel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je reactie. Fijn dat het bij jullie toch nog is gelukt. Ik twijfel of ik de spullen ga wegdoen. Aan de ene kant zou mij dat veel rust brengen. Aan de andere kant staat het niet in de weg en mocht het toch zo zijn, zou ik het leuk vinden als nr. 2 in hetzelfde bedje ligt als Dirk.

      Goed dat je jezelf weer op nr. 1 hebt gezet! Daar heb ik ook nog wel wat stappen in te zetten.

      Verwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een openhartig stuk. Dank je wel daarvoor. Toen mijn man en ik wilden proberen zwanger te worden, was ik er eerst ook niet zo mee bezig. Maar dat veranderde snel. Het duurde uiteindelijk ruim een jaar en we waren al in gesprek met artsen. Ik wil je niet meteen adviezen geven, maar misschien is het toch de moeite waard om even langs de huisarts te gaan. Het zou erg verdrietig zijn als je te lang wacht en er later blijkt dat er iets is wat behandelt kan worden.

    Ik herken het gevoel dat je een andere invulling aan je leven wilt geven, maar je niet precies weet hoe. Je voorvoelt dat er iets gaat veranderen, maar je kunt nog niet voorspellen wat.
    Veel wijsheid gewenst,

    Ps: het lijkt wel een trend in blogland....de bewuste thuisblijfmoeders gaan weer aan het werk :-). (Niet dat jij dat concreet van plan bent, maar je weet het niet)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je reactie Anita. Naar de huisarts stappen is hier toch wel een dingetje, we hebben de laatste jaren zoveel artsen en ziekenhuizen gezien. Ik heb altijd gezegd dat als het niet natuurlijk komt, dan maar niet. Maar daaraan begin ik ook steeds meer te twijfelen.

      Verwijderen
  4. Bedankt voor je openheid. Zelf ben ik ook zo iemand, graag alles plant en van te voren duidelijk heeft. Manlief niet. Ik heb al veel afgeleerd en meer lucht daardoor gekregen.

    Bijna 8 jaar speelt het 'zwanger willen raken' bij ons. Zonder resultaat.
    Als ik nu wist dat ik ooit een kind zou krijgen, zou ik er anders mee omgaan. Maar nu wordt de hoop steeds kleiner en aan de andere kant steeds groter. Omdat ik steeds weer iets bedenk, waardoor ik nu meer kans zou hebben.
    Bijna 8 jaar dokteren en homeopathie. Met af en toe pauzes, omdat de boog niet altijd gespannen kan staan.
    Ik hoop voor jou dat het snel lukt!

    Kruispunten waarop ik zelf het allemaal niet meer zo goed weet, heb ik genoeg gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je reactie Margriet. Wat verdrietig dat jullie wens al zo lang onvervuld blijft. Ik blijf voor jullie hopen.

      Verwijderen
  5. Wat verdrietig voor jullie, en er is al zoveel meegemaakt en gebeurt! Ik weet het regelmatig even niet meer, maar er komt altijd een oplossing, ik hoop dat het snel gaat lukken. Na een jaar "mag" je naar de huisarts hè? Net zoals hierboven al gezegd wordt, misschien is het iets dat makkelijk op te lossen is... Ik ga duimen voor jullie!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Och meis.. je moest eens wéten! Zo vaak! Maar probeer (ojee, cliché!) je er bij neer te leggen dat het nu nog niet is gelukt. Bij mij duurde het tussen de eerste en de tweede ook veel langer dan verwacht en raakte ik net voor mijn 35e toch nog zwanger. Zolang jouw lichaam het nog aan kan, zegt mijn schoonmoeder, ben je niet te oud voor nog een kindje. Ben je daar misschien bang voor? Ik heb heel recent vernomen dat leeftijd tegenwoordig geen rol meer speelt en dat zelfs het Erasmus MC de leeftijdsgrens heeft verworpen. Ik was daar richting mijn 35e ook benauwd voor!
    Ik denk dat je misschien gewoon lekker voor jezelf mag kijken wat je prettig vind om te gaan doen. Werken? Prima, als je er maar rust in kunt vinden. Wie weet, als je weer wat ontspant, je zinnen kunt verzetten.. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel, ben soms inderdaad wel bang dat ik al te oud ben. Dus fijn te horen dat artsen daar nu anders over denken.

      Verwijderen
  7. Wat openhartig, dat is erg mooi om te lezen! Ik ben begin dit jaar 'mijn eigen weg' in geslagen na een hoop getwijfel en krijg daar een hoop positieve energie van. 2 maanden later bleek ik best onverwacht zwanger te zijn van ons eerste kindje.
    Daar zijn we ontzettend blij mee, al kan het opnieuw een reden zijn om te gaan twijfelen. Misschien hebben de andere reacties gelijk om voorzichtig te kijken met je huisarts wat er mogelijk is.
    Heel veel succes daar in, en bedankt voor je openhartige verhaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een mooi openhartig stuk! Ik zou willen dat er soms wat openhartiger over zaken als een kinderwens zou geschreven worden en zeker/vooral als dat niet vanzelf gaat. Dat kan best veel verdriet/twijfels/onzekerheid met zich meebrengen, al merk ik dat je er gelukkig nog wel wat nuchter onder kan blijven... Wij hebben lang op onze eerste moeten wachten en nog langer op de tweede. Alle onderzoeken gehad maar nooit iets gevonden. Voor onze tweede uiteindelijk het ziekenhuis 'nodig gehad'. Ik weet er dus alles van dat een kinderwens je leven 'stop' kan zetten en dat alles erom heen zó onzeker kan zijn. Het kan best wat langer duren natuurlijk maar wat voor mij werkte was daar samen toch 'afspraken' over maken. Ik heb ook behoefte aan duidelijkheid en houvast. Wij spraken een termijn af en dan zouden we een afspraak in het ziekenhuis gaan maken (al moet je in jullie geval eerst duidelijk hebben of je dat sowieso wilt natuurlijk...). Dat gaf mij rust. Zo hebben we het traject verder doorlopen en zo maken we daar nu ook weer 'afspraken' over met het oog op een eventueel derde kindje. Dat klinkt heel beredenerend maar ik zou er heel wat over hebben als we dat niet hoefden te doen en we 'vanzelf' zwanger zouden kunnen worden...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het valt mij inderdaad op dat er weinig over geschreven/gepraat wordt. Dat is ook één van de redenen dat ik het moeilijk vond om erover te schrijven, hoewel ik zelf geen problemen heb om er over te zijn. Ik heb ook altijd gezegd dat er nog een kinderwens is. Dankjewel voor het delen van jullie verhaal.

      Verwijderen
  9. Dank je wel voor je openhartigheid. Ik herken je gevoel heel erg. Ik heb nooit de wens gehad om een tweede kindje te krijgen maar wel t gevoel van willen weten waar je aan toe bent omdat je plannen wil maken en ergens naar toe wilt leven.
    Ik heb jaren gedacht: straks,als ik beter ben ga ik....Vul maar in.
    Maar ik weet niet of ik beter word en of ik dan wel kan wat ik wil.
    Het is het ontbreken van een einddatum dat maakt dat iets zo moeilijk of zwaar voelt. Vind ik.

    Jij zou als t ware willen dat iemand tegen je zegt; als t niet voor 2018 lukt dan gebeurt t niet meer en is t beter om je ergens anders op te richten.
    Net als dat ik zou wensen dat iemand zegt: op 15 maart 2020 ben je weer beter.
    Of: het wordt niet beter dan dit.

    Als je maar weet waar je aan toe bent.

    Maar dat gebeurt niet. Wat mij heeft geholpen is nu te leven zoals ik wil leven binnen de mogelijkheden die er zijn . ik kijk niet te ver vooruit en geniet van wat kan en wat lukt.
    Op dit moment ben ik eigenlijk heel gelukkig. Word ik toch beter ooit? Dat zou fantastisch zijn. Maar zo niet, mijn leven nu is ook fijn, zo voelt dat nu.
    Dus voor mij werkte het goed om verwachtingen bij te stellen en me minder op straks te richten en meer op nu.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je reactie, fijn om te lezen dat je het gevoel herkent. Ik heb mijn verwachtingen omtrent het verloop van een tweede zwangerschap/geboorte al enorm bijgesteld. Maar had er nooit zo rekening mee gehouden dat het weleens lang zou kunnen duren/niet meer zou gebeuren.

      Verwijderen
  10. Dank je wel voor je openhartigheid. Ik herken je gevoel heel erg. Ik heb nooit de wens gehad om een tweede kindje te krijgen maar wel t gevoel van willen weten waar je aan toe bent omdat je plannen wil maken en ergens naar toe wilt leven.
    Ik heb jaren gedacht: straks,als ik beter ben ga ik....Vul maar in.
    Maar ik weet niet of ik beter word en of ik dan wel kan wat ik wil.
    Het is het ontbreken van een einddatum dat maakt dat iets zo moeilijk of zwaar voelt. Vind ik.

    Jij zou als t ware willen dat iemand tegen je zegt; als t niet voor 2018 lukt dan gebeurt t niet meer en is t beter om je ergens anders op te richten.
    Net als dat ik zou wensen dat iemand zegt: op 15 maart 2020 ben je weer beter.
    Of: het wordt niet beter dan dit.

    Als je maar weet waar je aan toe bent.

    Maar dat gebeurt niet. Wat mij heeft geholpen is nu te leven zoals ik wil leven binnen de mogelijkheden die er zijn . ik kijk niet te ver vooruit en geniet van wat kan en wat lukt.
    Op dit moment ben ik eigenlijk heel gelukkig. Word ik toch beter ooit? Dat zou fantastisch zijn. Maar zo niet, mijn leven nu is ook fijn, zo voelt dat nu.
    Dus voor mij werkte het goed om verwachtingen bij te stellen en me minder op straks te richten en meer op nu.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat verdrietig! Want ja, dat is het ongetwijfeld, iedere maand weer die teleurstelling... Ik weet inmiddels zeker dat ik geen kinderen zal krijgen en dat schept inderdaad rust. Aan de andere kant realiseer ik me momenteel juist dat ik daardoor ook nooit oma zal worden... Op dit moment kun je niets anders doen dan accepteren en loslaten (daar gaaaaan we weer...), maar precies daar zit het probleem. Afleiding is hoe dan ook goed denk ik (op welke manier dan ook) en leuke, mooie dingen blijven doen met je gezin natuurlijk ook! Misschien kun je je leven zo indelen alsof er geen tweede kindje meer komt en op het moment dat zich toch nog een kindje aankondigt, gooi je de boel gewoon weer om. Waarom niet? Gedoe? Natuurlijk! Maar ja, het leven is nu eenmaal altijd gedoe... ;-) Mogelijk moet je je hoofd en lichaam rust gunnen en gewoon es afwachten wat er gebeurt komende tijd. Accepteer wat is, ook je verdriet, laat los en geniet vooral van je twee prachtige mannen! xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een kennis van mij zie toen eens tegen me: "Ik ben blij dat er bij ons geen mogelijkheid is om zwanger te raken. Ik zou die onzekerheid/het hele proces niet aankunnen.' Na een paar jaar in de medische mallemolen begreep ik wat ze zei. Zoals jij het verwoord: het schept rust.
      Maar toch, dan is het definitief. Je bouwt minder contacten op om je heen. Geen KDV, basisschool, slagingsfeestje, kinderverjaardagen, eerste stapjes, vriendjes, trouwen, geen kleinkinderen. Je eigen sociale netwerk om je heen blijven opbouwen.
      Voor mij heel moeilijk, er is nog hoop voor ons.

      Ik wens jullie sterkte om het te accepteren en een plekje te geven in je leven.

      Verwijderen
    2. Ja, ik denk er ook vaak over na mijn leven zo in te richten net alsof er geen tweede meer komt. Maar ergens voelt dat te definitief, terwijl dat natuurlijk niet zo hoeft te zijn. Met het wegdoen van de box, wieg, kinderwagen heb ik enorme moeite, ook omdat juist die dingen mij herinneren aan een moeilijke tijd, waar we zo sterk uit zijn gekomen als gezin. Maar het zien van die spullen herinnert mij er ook aan het ontbreken van een tweede kindje. Ik ben ook héél erg gelukkig met alleen Dirk en als het daarbij blijft, zou ik dat best kunnen accepteren. Maar zelf die keuze maken wil en kan ik niet. Naast een kindje mis ik ook het gevoel van een normale zwangerschap/bevalling, borstvoeding geven, kraamtijd, een gezonde baby zonder ziekenhuis etc... Nog een keer een hele medische molen om zwanger te raken zou ook ik denk ik ook niet aankunnen. al hou ik er wel rekening mee dat als ik wel zwanger word ik toch weer in die medische molen kom. Bedankt voor je reactie.

      Verwijderen
  12. Heel herkenbaar. Ik weet ook vaak niet: 'Hoe nu verder?'

    Het klinkt als je er veel bij je in beweging is. Ik ben benieuwd waar je uiteindelijk uitkomt! En zou het een optie zijn om naar de huisarts te gaan over je kinderwens? Misschien dat hij daar duidelijkheid in kan scheppen?

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gezien het hele medische gedoe rondom mijn zwangerschap en het eerste levensjaar van Dirk, heb ik altijd gezegd dat als ik niet meer natuurlijk zwanger kan worden, dan maar niet. Maar nu het echt langer duurt dan verwacht, begin ik ook daar aan te twijfelen.

      Verwijderen
    2. Bedankt voor het delen van je verhaal.
      Naar de huisarts gaan betekend niet dat je de medische malle molen in gaat. Er kan ook wat met jou gezondheid zijn. Een signaal van jou lichaam. Een vit. B12 tekort, iets met je schildklier enz. Er kan van alles zijn, maar ook helemaal niets. Een check daarop kan ook juist veel rust brengen.

      Verwijderen
  13. Pfff.......moeilijk hoor! Het rare is dat ik, ondanks dat ik een ontzettende controlfreak ben, mijn leven helemaal niet zo bewust plan. Ergens in mij durf ik dat niet, bang om teleurgesteld te worden (wat in het verleden ook regelmatig gebeurd is). En dus ga ik plannen vaak zo veel mogelijk uit de weg. Wat ook weer niet altijd goed is, want door weinig te plannen kom je ook niet overal waar je wil.
    Ben benieuwd wat je keuzes gaan worden, of je het op z'n beloop durft te laten, wat mij erg lastig lijkt wanneer je zo'n neiging tot plannen hebt. Ik vind het in ieder geval heel dapper dat je het zo bespreekbaar durft te maken. Heel veel succes!
    Lieve groet, Jolanda

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat moeilijk, een nog deels onvervulde kinderwens. Ik hoop dat het toch nog gauw zo mag zijn voor jullie in elk geval. Zoiets kan zo sterk zijn en het naast je neerleggen is zo lastig. Sowieso met zulke sterke verlangens. Je kan niet zeggen: ik denk er niet meer aan. Of: ik doe alsof het er niet is.

    Plannen maken... het is bijna niet te doen want het loopt toch altijd anders dan je voor je hebt. Als de basis goed en rustig is (zoals bij jullie) dan kan je bijna alles aan zoals je ook schrijft over je zwangerschap en het eerste jaar met je zoontje....

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wat mooi dat je hier eerlijk over durft en kunt schrijven.Helaas zit er nog teveel een taboe op. Ik kan jullie alleen maar veel wijsheid en kracht toewensen .

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik had je blogje gisteren al gelezen, maar soms moet ik het hele verhaal even door me heen laten gaan voordat ik iets zinnigs kan zeggen. Allereerst het is echt kanp van je dat je zo openhartig bent, het heeft mij ook enorm geholpen dat ik op mijn blog openhartig ben geweest ik kreeg zoveel waardevolle reacties die mij weer hielpen. Ik zit zelf nu ook op zo n punt, de kinderen naar school en wat moet ik nu, terwijl ik juist altijd zoveel plezier beleef aan mijn huisvrouwen bestaan, maar of ik dat mijn hele leven heb? Bij mij is het dan ook nog dat ik een zoontje heb die heel veel begeleiding nodig heeft, en dat was bij jou natuurlijk ook wel in het begin. Ik volg je blog al vanaf het begin en ik weet dat je heel veel zorg hebt gehad van jullie zoontje. Gelukkig gaat het met hem heel goed en jij hebt ook heel hard gewerkt naar een gezonder lichaam. Bovendien hoeft HELLP of pre eclampsie (wat ik met de middelste had) niet weer te ontstaan, maar goed dat weet jij ook wel natuurlijk. Het verlangen naar nog een kindje is groot, en als het dan niet lukt geeft dat veel verdriet dat kan ik me zo goed voorstellen.
    Toch zou ik je wat practische tips willen geven wij hebben ook anderhalf jaar moeten wachten op de zwangerschap van de jongste en toen heb ik de SMEP methode gedaan, ik zeg eerlijk daar moet je wel van houden hoor. Het is kort gezegd je ovulatie en je periode in kaart brengen, dat doe je door testen. Google het maar eens. Bovendien werd het hierboven ook gezegd je kan ook iets anders hebben natuurlijk. Dat is makkelijk in het bloed te zien.

    Wellicht zit je niet op de praktische tips te wachten hoor. Mocht het gewoon niet gebeuren dan moet je ook gewoon door een rouwproces. Dikke kus!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wat fijn dat je dit zo open deelt! Voor mij is dit ontzettend herkenbaar, vooral die zin: "Ik wil niet over 5 jaar spijt hebben dat ik jaren ben bezig geweest met iets wat niet ging komen."

    Na 10 jaar onvervulde kinderwens en (nog?) geen succes met onze adoptiepoging, vraag ik me af of het realistisch is en of ik de hoop op kan geven...

    Ik heb geen antwoord op je vraag, maar hoop dat de puzzelstukjes inderdaad op hun plek vallen.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Heel herkenbaar, onze dochter was al zeven toen de tweede kwam. Had altijd een idee na een jaar of twee het volgende kindje te wensen. De wens was er wel maar het ging niet van een leien dakje. Ik was toen mijn dochter zes was zwanger, maar helaas eindigde dit in een miskraam. IN het ziekenhuis werd me aangegeven dat ze me nu niet verder wilden helpen, want mijn lichaam had aangetoond dat het natuurlijk zwanger kon worden. Manlief was toen 42 wij schelen zes jaar heb aangegeven dat ik dan maar van mijn wens moest afzien daar ik geen vijftigjarige man als papa zie. Kreeg ong drie maanden later een uitnodiging dat ze toch wilden kijken wat ze voor ons konden betekenen. Maar toen bleek ik net zwanger te zijn. Je mag je twijfels ook bij de huisarts neerleggen en hoeft dan niet meteen een traject verder in. Ben je er dan later wel aan toe dan weten ze wel dat het een hele diepe wens is. Ik zou het ook daar bespreekbaar maken . Achteraf vind ik het erg genieten met dit leeftijdsverschil je maakt alles weer heel bewust een tweede keer mee en de oudste geniet ook echt van haar zusje. Ik wens dat jullie wensen mogen uitkomen. Veel liefs

    BeantwoordenVerwijderen