Emotionele rollercoaster

Bedankt voor al jullie lieve reacties en steun. Het helpt echt als mensen met je meeleven en je proberen op te beuren. Voordat zoontje weer in het ziekenhuis belandde zat ik er aardig doorheen, zowel fysiek als mentaal. Toen hij helaas weer voor langere tijd werd opgenomen, kwam ik weer in mijn overlevingsmodus en kreeg ik kracht om een sterke moeder te zijn. Zoontje is inmiddels weer thuis, hoe dat komt vertel ik zo, maar ik lijk op punt van instorten te staan. Ik ben gisteren dan ook naar de huisarts geweest om psychische hulp te vragen, want alleen kom ik er niet uit.

De operatie van zoontje wordt toch weer uitgesteld (terug naar oude beleid). Zoontje bleek vocht vast te houden, waardoor zijn situatie was verslechterd. Helaas was hierover miscommunicatie tussen de cardiologen en is ons verteld dat zijn situatie chronisch verslechterd was en hij voor de grote operatie het ziekenhuis niet meer uit zou komen. We zagen erg tegen de operatie op, maar durfden ook al verder te kijken.Misschien kunnen we daarna eindelijk van sonde-voeding, een keer met hem kunnen gaan zwemmen en op vakantie naar het buitenland. Gewoon een normaal leven leiden zonder beperkingen zoals elk jong gezin wil.

En toen kwam onze eigen cardioloog, die niks van dit verhaal snapte. Nee hoor, een operatie is echt nog niet noodzakelijk. Wachten is beter, omdat zoontje dan groter en sterker is en het risico kleiner. Hij verontschuldigde zich dat ons iets anders was verteld, maar snapte ook niet waar het mis is gegaan. Voor ons was het weer een emotioneel moment. Terugschakelen. Alles wat we net allemaal geregeld hadden voor de komende 1,5 maand weer terugdraaien e.d. Ik was boos, teleurgesteld, opgelucht, verdrietig, ik zat in een emotionele rollercoaster. Als dit nou de eerste keer was; maar we hebben al zo vaak te maken gehad met miscommunicatie en slechte organisatie in het ziekenhuis!

Maar goed, wij geven ook de voorkeur aan wachten met de operatie. Het is nu eenmaal een riskante operatie en het is beter als hij sterker en groter is. Dus na 12 nachten ziekenhuis (1 ouder bleef bij zoontje slapen en de ander in het Ronald McDonald) zijn we weer thuis. En nu merk ik dat die12 dagen zo veel van ons hebben gevraagd.

Langzaam proberen we het "normale" leven weer op te pakken. Ik probeer weer afleiding te zoeken in mijn hobby's; koken, tuinieren en bloggen. Man is weer gaan werken en voor de buitenwereld lijkt het of er niks is veranderd. Maar er is wel  degelijk iets veranderd. Na ruim 7 maanden ziekenhuis in, ziekenhuis uit, policontroles, fysiotherapie, sonde voeding en medicijnen geven zijn we mentaal en fysiek op. Ik heb geen kraamtijd gehad, geen roze wolk, geen borstvoeding kunnen geven, niet kunnen paraderen met de kinderwagen, mijn kindje niet gelijk kunnen vasthouden na de geboorte, mijn zoontje niet zelf zijn eerste flesje kunnen geven, er de eerste maanden niet 24-uur per dag voor hem kunnen zijn, de eerste maanden niet bij hem kunnen slapen, moeten zien hoe hij aan slangetjes, ademondersteuning in een couveuse lag en thuisgekomen uit het ziekenhuis zonder zoontje kijkend naar een leeg wiegje en lege box. Ik voel me rot, jaloers op alle zwangere vrouwen, gezonde baby's en maxi cosi's die het ziekenhuis verlaten met een ballon eraan en moeder in de rolstoel. Dit had ik ook zo graag gewild. Waarom mocht het bij mij niet zo gaan?

Maar ik word warm van binnen bij zijn lach, ben zo trots hoe hij zich door deze moeilijke tijd heen slaat en geniet van elke geluidje en elke beweging die hij maakt.

Sorry voor dit emo-blogje, maar schrijven helpt.