En dan is het half juni, ligt het aan mij of vliegt de tijd? Volgende week wordt zoontje alweer 2,5 jaar. Zijn eerste jaar vond ik zo lang duren (vooral omdat het allemaal niet zo lekker liep) en nu zijn we ineens weer 1,5 jaar verder! Het wordt ook echt een mannetje. Hij slaapt ineens niet meer met zijn tut in bed en ook de meeste plasjes en poepjes gaan nu op het potje, nog even en ik moet hem ook naar school brengen.....
"En wat ga ik dan doen?" is een vraag die ik mezelf regelmatig stel. Na de zomervakantie gaat hij waarschijnlijk 2 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal en ben ik kinderloos. Ik denk dat ik het er wel even moeilijk mee zal hebben om hem weg te brengen. Ik vermoed dat zoontje er geen problemen mee zal hebben. Die loopt zo met elke vreemde mee of gewoon weg.... En hij vindt het heerlijk om te spelen met andere kindjes.
Het huishouden zou wel een boost kunnen gebruiken. Maar nu ik steeds meer opgeruimd ben, makkelijker spullen weg kan doen, de boel niet (te erg) laat versloffen, zal ik daar geen 2 ochtenden voor nodig hebben. Tijd voor mezelf heb ik eigenlijk ook wel genoeg. Hoewel ik andere moeders daar over hoor klagen, heb ik elke dag wel een paar uurtjes voor mezelf.
Weer gaan werken is een optie, maar ik zie mezelf niet teruggaan naar de branche waarin ik werkte. Te veel stress, lange dagen en weinig mogelijkheden om parttime te werken. Maar ik zou ook niet héél veel willen werken, want dan moet er toch weer een vorm van opvang geregeld worden, terwijl ik dat zelf het liefste doe. Financieel zou het ook niet persé hoeven. Niet dan manlief nu zoveel verdient, maar we leven gewoon best zuinig. En manlief vindt het zo ook wel best, hij vindt het heerlijk dat hij zich gewoon lekker op zijn werk kan richten en dat er thuis verder weinig van heb wordt verwacht.
En dan is er nog een kinderwens. De afgelopen 2,5 jaar hebben we die wens steeds voor ons uitgeschoven. Soms dacht ik er even aan, en dan vooral op de momenten waarop het bij anderen zo makkelijk lijkt te gaan. Zwanger worden is waarschijnlijk ook niet het probleem, maar het zal sowieso geen onbezorgde zwangerschap zijn. De angst dat ik weer vroeg in het ziekenhuis komt te liggen, weer een keizersnede zal moeten ondergaan, we weer een ziek kindje krijgen of weer geen normale kraamperiode hebben is er nog steeds. We komen sowieso onder strenge controle in het ziekenhuis te staan, ik zal medicijnen moeten gaan slikken en dan vraag ik me weleens af is het het allemaal waard? We hebben nu één "gezond" kindje. Willen we weer een periode van spanningen en medisch gedoe ingaan, terwijl we nu net zo'n beetje alle ziekenhuis controles op een laag pitje staan? En er is ook een kans dat het allemaal wel goed gaat dit keer, zoals ik nu zie bij de vrouw die tegenover mij lag in het ziekenhuis.
De nachtmerries over zwanger zijn en weer in het ziekenhuis liggen, een kind dat bij je wordt weggenomen of bij de begrafenis zijn van je eigen kind zijn inmiddels voorbij. Maar het liefst zou ik gewoon die hele zwangerschap en het ziekenhuis gedoe overslaan. Ik heb het min of meer al geaccepteerd dat ik nooit dingen zal ervaren die voor andere moeders zo normaal zijn. Zoals gewoon een dikke buik bijvoorbeeld en rondwaggelen, hoewel het heus geen pretje zou zijn wil ik dat ook weleens ervaren.
Met een vriendin die moeilijk kinderen kan krijgen, maar toch ook één zoontje heeft, heb ik het er weleens over. Hoe het is om natuurlijk bevallen, weeën te ervaren en je kind eruit te persen, bij haar is al uitgesloten dat ze ooit normaal bevalt. Het is fijn om iemand in de omgeving te hebben waarmee je je gevoel kan delen, hoewel onze problemen op hele andere vlakken liggen. We hebben het er regelmatig over dat we zo gelukkig zijn met ons ene kindje en dat het misschien ook wel goed is zo. Maar toch ergens blijft de wens aanwezig.
Ik ben achteraf in ieder geval blij met mijn keuze om mijn werk op te zeggen. Ik heb echt van zoontje kunnen genieten (hoewel er zeker ook mindere periodes waren) en de tijd en rust genomen voor ons herstel. Wat de toekomst ons brengt zullen we zien......
Je bent zo openhartig geweest over de komst van jullie zoon (tje?) en alle zorgen die jullie er bij kregen dat ik mij je overwegingen en angsten (een beetje) kan voorstellen. En nu ben je weer zo open, ik heb daar echt bewondering voor! Ik heb geen kind en ook geen wens, dus dit soort overwegingen ken ik niet. Het lijkt me zo lastig, als je hebt ervaren hoe moeilijk het kan zijn om een gezond kindje te krijgen en je verlangt naar nog een kind. Daarom wens ik jullie alle wijsheid, geluk, en wat je maar nodig hebt om hiermee verder te gaan.
BeantwoordenVerwijderenGerdien
2,5 joh? Dat heeft ie snel gedaan ;)
BeantwoordenVerwijderenWat een dilemma lijkt me dat. En lastig als het gevoel voor een tweede er wel is!
Maar die ochtendjes PSZ... die zijn zo om joh. Even boodschappen doen en een wasje draaien en je kan hem al weer op gaan halen, haha. Fijn dat ie zo makkelijk is in de omgang verder :)
Ik was echt gelukkig dat ik mijn meisje kon brengen bij een leuke gastouder met een kindje dat ietsje ouder is. Tot 2 weken geleden was het elke keer huilen als ik wegging, al was het al over als ik bij de voordeur en dus uit zicht was.
BeantwoordenVerwijderenIk werkte een half jaar 2dagen per week. Nu niet meer, maar ze gaat nog wel naar de oppas. Ik ben niet zo'n huishoud koningin en die dagen zijn echt nodig na 1,5 te moe/huilend meisje/te weinig slaap is het echt heeel erg nodig
Sterkte met je overwegingen en beslissingen. Hoewel ik me niet helemaal in je kan verplaatsen (grote kinderwens, echter nog steeds kinderloos), kan ik me wel voorstellen hoe moeilijk de beslissing wel/geen zwangerschap kan zijn.
BeantwoordenVerwijderenBedankt dat je dit met ons deelt.
Op zich wordt er ook een groot beroep gedaan op ouders door peuterspeelzalen en scholen, en zou je daar kunnen helpen als je dat leuk vindt.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me je kinderwens goed voorstellen. Marleens advies hierboven klinkt als een goede tip.
Ik kan me je kinderwens erg goed voorstellen. Na 2 onbezorgde gezonde zwangerschappen en dito kindjes BLEEF ik met die kinderwens zitten. Nu, 1,5 jaar verder, na 2 miskramen ben ik opnieuw zwanger. Het is een helse mallemolen geweest en soms vraag ik me af of ik niet gewoon veel te veel wou. Ik mag al zo ongelofelijk blij zijn met mn twee gezonde kindjes. Maar kijk, we zijn weer zo ver. De angst zit er diep in. Want zorgeloos zwanger/moeder zijn lukt nooit meer als je weet dat het ook anders kan aflopen.
BeantwoordenVerwijderenGrtz,
Lara