Terug van weggeweest....

3,5 maand heb ik niet geblogd. Dit omdat er veel is veranderd in ons leven. Eind November ben ik opgenomen in het ziekenhuis met een hoge bloeddruk, ik was toen 28 weken+3 dagen zwanger. Deze hoge bloeddruk heeft geresulteerd in het HELLP syndroom. Bij de laatste echo werd geconstateerd dat ons kindje het erg moeilijk had in mijn buik en bijna niet meer groeide. Daarnaast werd geconstateerd dat hij een ernstige hartafwijking heeft, die gelukkig wel operabel is, maar pas met 3 kilo. Ons kindje werd toen geschat op 1200 gram.
Bij 31 weken + 1 dag werd toch besloten om een keizersnede te doen. Onze zoon is geboren met 1240 gram en moest gelijk de couveuse in. Nu zijn we bijna 2 maanden verder en ligt onze zoon nog steeds in het ziekenhuis. Hij weegt inmiddels 2,2 kilo en is uit de couveuse. Hij moet zijn operatie nog ondergaan, maar is nu zo stabiel, dat ze misschien langer willen wachten dan de 3 kilo. Het is een hele zware moeilijke tijd, met veel verdriet, maar ook blijdschap. Ik ben moeder geworden en het is zo'n prachtventje, zo'n vechtertje.

Maar het brengt ook veel onzekerheden met zich mee voor de toekomst. Het plan om 2 dagen in de week te gaan werken d.m.v. ouderschapsverlof gaat geen doorgang vinden. Ik heb nu nog zwangerschapsverlof, want mijn verlof van 16 weken ging in op het moment dat onze zoon werd geboren. Maar als dat afgelopen is, is hij waarschijnlijk nog niet of net uit het ziekenhuis. Ik wil dus (voorlopig) stoppen met werken. Als ons zoontje uit het ziekenhuis komt heeft hij extra aandacht nodig. Hij moet nog goed leren drinken en zijn ontwikkeling loopt dan ca. 2 maanden achter, dus hij zal fysiotherapie krijgen. Ik wil mijn zoon zo goed mogelijk ondersteunen dus wil hem de eerste tijd volledig voor hem zijn. Ik heb ook ZO VEEL tijd met hem in te halen. Het is vreed om niet 24uur per dag bij je kind te kunnen zijn net na de geboorte.

Gelukkig is het financieel mogelijk om te stoppen met werken. Op het salaris van man, moeten we het net kunnen redden. Daarnaast hebben we nog voldoende spaargeld (ca. 25.000) waar we het wel even mee kunnen uitzingen. Dan komt die verbouwing van de keuken en kamer maar later, dat maakt me nu helemaal niks meer uit. Geld en hoe je woont is nu echt niet meer belangrijk. Mijn zoon is nu het belangrijkste.

Ik heb over 2 weken een gesprek met mijn werkgever. Ik ga niet gelijk zeggen dat ik overweeg ontslag te gaan nemen, wil eerst kijken waar zijn mee komen. Ik heb ook moeite me te concentreren op andere dingen dan onze zoon. Dus of werken überhaupt zal gaan, vraag ik me ook af.

Ik ben zo blij dat we de afgelopen jaren zuinig hebben geleefd, waardoor we ons nu niet zorgen hoeven te maken over onze financiële situatie. We hebben al zorgen genoeg. Wel begrijp ik dat mensen door zo'n situatie in de financiële problemen kunnen komen. Je maakt veel extra kosten en er komt (tijdelijk) minder binnen. Zo zie je maar weer dat een buffer zo fijn is.