Afscheid van een bijzondere vrouw

Gisteren bereikte mij het trieste nieuws dat een goede kennis van mij is overleden. Soms komen mensen op je pad in een bijzondere omstandigheid en ondanks dat je ze nauwelijks kent, kunnen ze juist op dat moment zoveel voor je betekenen.

Zo was het ook met deze vrouw, ik ontmoette haar in de Ronald mc Donaldhuiskamer van het ziekenhuis. Haar dochtertje (geboren met 27 weken) lag net als Dirk op de high care in het ziekenhuis. We ervoeren dezelfde angsten, blijdschap, verdriet, gaven elkaar tips over het kolven en onze blikken zeiden soms meer dan 1000 woorden. Toen onze mannen weer aan het werk waren, brachten we veel tijd samen door in deze kamer om even te ontspannen als onze kindjes lagen te slapen.

Na een aantal weken kwam er een afscheid, haar dochtertje was sterk genoeg en mocht naar een streekziekenhuis. We wisselden contactgegevens uit en hielden elkaar op de hoogte. Eerst ging dit nog per mail, naarmate de kindjes minder zorg nodig hadden, werd ons contact minder intensief en volgden we elkaar op facebook. Wat was het mooi om haar met haar dochtertje te zien. Zulke vechtertjes die ineens een "normale" peuter zijn en waarbij niks meer van de moeilijke start is te zien.

Ineens werd het stil op haar facebook en bij een foto die ze postte bekroop mij een naar gevoel. Ik zocht weer contact per mail en mijn vermoedens klopte. Er was kanker bij haar geconstateerd en ik leefde intens met haar mee. Waarom zij, ze had al zoveel meegemaakt? Alles was nu eindelijk rustig rondom hun dochtertje en nu krijgt zij vreselijk nieuws. Maar wat was ze krachtig!

Een half jaar later trof ik haar toevallig bij de Hema, ze was met haar dochtertje een ijsje aan het eten. Ik heb haar omhelsd, ik was zo blij om hen te zien! Ze vertelde dat ze schoon was verklaard. Wat voelde ik een blijdschap en wat was het bijzonder om hen zomaar tegen te komen. We haalden herinneringen op en vertelden trots over onze vechtertjes!

Maar een half jaar geleden sloeg opnieuw het noodlot toe, de ziekte was teruggekomen en na een paar behandelingen bleek het toch uitgezaaid naar haar hersenen. Behandeling was niet meer mogelijk. Vreselijk nieuws, een vrouw in de bloei van haar leven met een dochtertje in de leeftijd van Dirk.

Tot het laatste moment bleef ze krachtig. Hoewel ik haar zelf niet meer heb gesproken, hield haar man mij op de hoogte over haar toestand. Gisteren is ze in slaap heen gegaan.

Ondanks dat ik veel vriendinnen heb en lieve familie, is deze vrouw misschien wel één van de belangrijkste personen geweest in het ziekenhuis traject dat we met Dirk hebben doorlopen. Zij wist precies hoe ik mij voelde, zij wist soms precies de juiste dingen te zeggen en we hebben verdriet en blijdschap gedeeld. Ze zal altijd een bijzonder plekje in mijn hart houden!